Twee kinderen, een hond, een mooi huis en een fijne vriendenkring. Het plaatje klopte. Tenminste, van de buitenkant.

Maar achter dat perfecte plaatje speelde een strijd die ik vooral met mezelf voerde. Jarenlang worstelde ik met een laag zelfbeeld. Ik ben niet goed genoeg. Anderen zijn slimmer dan ik. Wie ben ik om ergens iets van te vinden? Die gedachten zaten diep.

Met die onzekerheid stapte ik in 2003 mijn relatie in. Verliefd op een man die ik bewonderde. Hij had lef, zelfvertrouwen, een aanwezigheid waar je niet omheen kon. En hij koos voor mij. Dat gaf me het gevoel dat ik misschien wel meer waard was dan ik zelf dacht.

Ik vond een deel van mijn eigenwaarde in die relatie, maar het hing vooral af van hem. Totdat ik moeder werd. Dat veranderde alles. Ineens voelde ik een kracht in mezelf die ik nooit eerder had ervaren. Moederschap gaf me rust én het besef dat er meer in mij zat dan ik tot dan toe had geleefd. Die drang om mezelf verder te ontwikkelen groeide. Ik wilde vooruit, mezelf beter begrijpen, mijn eigen pad bewandelen. In het begin werd dat aangemoedigd, maar langzaam begon het te wringen. Hoe meer ik groeide, hoe verder we van elkaar af kwamen te staan. We raakten verstrikt in een dynamiek waarin we elkaar niet meer begrepen. Mijn loyaliteit en niet willen opgeven maakt dat ik totaal uitgeput raakte.

Op 15 februari 2023 viel het definitieve besluit. Een scheiding was onvermijdelijk. Ik was verdoofd, maar diep van binnen wist ik: dit werkt niet meer. Het verdriet overspoelde me… en tegelijkertijd voelde ik een kracht die ik niet had verwacht. Twijfelen aan of ik alleen verder kon? Geen seconde. Ik wist: het is tijd om voor mezelf te kiezen.

Het moeilijkste? Dat we niet in hetzelfde tempo door het scheidingsproces gingen. Maar ondanks de emotionele achtbaan heb ik mijn kracht ingezet om mijn grenzen te bewaken. Hoe zwaar het ook was, ik bleef gefocust op wat écht telde: mijn welzijn en dat van mijn kinderen. Zij verdienen een gezonde, liefdevolle omgeving. En als dat betekent dat ik moeilijke gesprekken moet voeren en voor mezelf moet opkomen, dan doe ik dat.

Nu, als ik terugkijk, voel ik opluchting. Verlichting. De last is van mijn schouders gevallen. Het was een moeilijke weg, maar ik heb mezelf teruggevonden. En dat is het meest waardevolle wat ik uit deze ervaring meeneem.